سه ماه پیش یک دانشجوی دانشگاه اربانای اوهایو در آمریکا به نام اندرو واکتور، به جرم پخش موسیقی رپ با صدای بیش از اندازه بلند از سیستم صوتی ماشینش دستگیر شد. پس از برگزاری جلسه دادگاه، واکتور به جرم سلب آسایش از مردم به ۱۵۰ دلار جریمه محکوم شد.
ولی قاضی یک پیشنهاد دیگر هم برای او داشت. واکتور می‌توانست به جای ۱۵۰ دلار، فقط ۳۵ دلار بدهد ولی ۲۰ ساعت به موسیقی کلاسیک (آثاری از باخ، بتهوون و شوپن) گوش بدهد. ۲۰ ساعت که چیزی نیست؟! کافی است تصور کنید که ۲۰ ساعت تقریباً برابر ۵/۲ روز کاری یا یک تعطیلات آخر هفته است!
حالا حتماً این سؤال برایتان پیش آمده که اندرو واکتور جریمه را پرداخت کرد یا موسیقی را گوش داد؟ ظاهراً او گوش کردن به موسیقی را ترجیح داد… ولی بیشتر از ۱۵ دقیقه دوام نیاورد! البته اندروی ۲۴ ساله کم هم نیاورده و گفته است که علت انصراف او از ادامه‌ی جریمه‌ی موسیقایی‌اش به دلیل این بوده که تمرین بسکتبالش در تیم دانشکده دیر شده بوده است: “من واقعاً وقتش را نداشتم که باهاش سر و کله بزنم. واسه همینم تصمیم گرفتم جریمه نقدی رو بسلفم!”
موسیقی به مثابه یک ابزار شکنجه
در معرض موسیقی با صدای بلند قرار داشتن برای مدت طولانی بیشتر یک نوع شکنجه‌ی ملایم به نظر می‌رسد تا یک مجازات. همین چند وقت پیش بود که معلوم شد نیروهای نظامی امریکا در عراق از نوعی شکنجه موسیقایی هم استفاده می‌کنند. آنها از پخش یک سری آهنگهای خاص نظیر Enter Sandman متالیکا و White America امینم با صدایی گوشخراش و کرکننده به عنوان روشی برای در هم شکستن زندانی‌های عراقی استفاده می‌کردند.
بعد از این قضیه مجله موسیقی Mother Jones هم منتخبی از این نوع آهنگها را تحت عنوان “torture playlist” جمع کرد که می‌توانید در اینجا نگاهی به آن بیندازید.
البته “شکنجه به وسیله‌ی موسیقی” چیز جدیدی نیست. حداقل ما ایرانی‌ها خیلی خوب می‌شناسیمش! کافی است یک بار با کرایه‌های بین شهری (مثلاً تهران-کرج) سفر کرده باشید تا بدانید که تحلیل روح و روان با موسیقی چگونه رخ می‌دهد!
FBI در طول دهه‌ی ۹۰ و ارتش آزادیبخش ایرلند در دهه‌ی ۷۰ نیز روش‌های مشابهی نظیر استفاده از صداهای بلند و نورهای خیره‌کننده در سلول‌های زندانیان را به کار می‌گرفتند. چنین روش‌هایی با نام “شکنجه‌ی سبک” معروف هستند، که در مواقعی که شکنجه‌ی “سنگین” ممنوع است، بسیار به کار می‌آیند.
از بتهوون تا حاج منصور…
البته گذشته از اینها جالب است که قاضی پرونده‌ی اندرو واکتور تصور کرده که او صرفاً به این دلیل که طرفدار موسیقی هیپ‌هاپ هست، علاقه‌ای به موسیقی کلاسیک ندارد. ولی کافی است این ویدئو از Nas با نام I Know I Can که در آن از ملودی فورالیز بتهوون استفاده شده را ببینید تا بفهمید که همه رپرها هم با موسیقی کلاسیک کارد و پنیر نیستند!
حالا تصور کنید اگر قرار بود این اتفاق در ایران بیفتد چه می‌شد؟ شاید این جوان دوبس-دوبسی مخل امنیت اجتماعی که توسط نیروهای سختکوش گشت ارشاد دستگیر شده، به ۲۰ ساعت گوش کردن به نوحه‌های حاج منصور به همراه اعمال شاقه (سینه‌زنی لخت) محکوم می‌شد! احتمالاً او هم پرداخت جریمه نقدی را ترجیح می‌داد.
۱ نظر:
اگه تو ایران بود بعید نبود این کارو بکنن به علاوه ی قمه زنی و از این گه خوریا خدا حاج منصورو لعنت کنه.
ارسال یک نظر