آن کاورهای کاغذی دوست‌داشتنی

همین تازگی‌ها بی‌بی‌سی خبر از “طرحی برای فروش موسیقی بر روی کارت های حافظه کوچک” داد. این کارت‌های کوچک ۱ گیگابایتی که امروزه دیگر به هر گوشی موبایلی هم می‌خورند قرار است موسیقی را با فرمت MP3 (کیفیت ۳۲۰kbps) در خود ذخیره کنند و با قیمتی مشابه CD به بازار موسیقی آمریکا عرضه شوند و شرکت‌های بزرگی مثل سونی، بی‌ام‌جی، ئی‌ام‌آی، یونیورسال و وارنر هم از آن استقبال کرده‌اند.

می‌دانم که رسیدن چنین تکنولوژی‌هایی به بازار فشل موسیقی ایران سالها زمان می‌برد، ولی تصور همین احتمال هم باعث می‌شود که آدم به جاهای عجیبی برسد.

شاید شما هم با من هم عقیده باشید. واقعیت این است که بسیاری از ما دوست داریم وقتی یک محصول موسیقایی را می‌خریم (اگر بخریم!)، صاحب یک شیء فیزیکی شویم. درست، این حافظه‌ها هم فیزیکی هستند. ولی فکر این که شما موسیقی‌ای که می‌خواهید از فروشگاه خریداری کنید بر روی یک حافظه فلش باشد یک کم بی‌مزه است.

واقعیت این است که اکثریت قریب به اتفاق ما ایرانی‌ها در حقیقت صاحب موسیقی‌هایی که گوش می‌دهیم نیستیم و بیشتر از راه دانلود غیرمجاز و یا از طریق دوست و آشنا به موسیقی‌های مورد علاقه‌مان دست پیدا می‌کنیم. خود من هم شاید کمتر از ۱۰ درصد آرشیو بزرگ موسیقیم را خریداری کرده باشم. ولی قضیه مثل حکایت ایبوک و کتاب کاغذی است. آن نوستالژی غریب. شخصاً هیچ جوره نمی‌توانم لذت باز کردن سلوفون دور قاب CD، بو کشیدن نویی CD، ورق زدن دفترچه‌های داخل کاور و در کل عشقبازی کردن با آنچه مالکش هستم را با هیچ تکنولوژی کوچک ولی نازیبای دیگری عوض کنم.