کاور بدون کپی رایت

با آلبوم‌هایی که از اینترنت به طور غیرمجاز دانلود می‌کنید چه کار می‌کنید؟ با کامپیوتر بهشان گوش می‌دید؟ آنها را در ipod یا mp3playerتان می‌ریزید و به تدریج کر می‌شوید؟ روی CD یا DVD سلکشن می‌زنید و در ماشین به آنها گوش می‌دهید؟ یا شاید هم (به خصوص اگر جنس دانلود شده‌تان کیفیت خوبی داشته باشند) آن‌ها را تبدیل به یک Audio CD می‌کنید؟

به هر حال اگر آلبوم یا فیلمی از اینترنت دانلود کردید و می‌خواهید آن را روی یک CD یا DVD تک داشته باشید، این پیشنهاد ابتکاری را دنبال کنید تا بتوانید با کمترین هزینه یک کاور شیک برای آلبوم یا فیلمتان بسازید.

خیلی ساده است:

۱- ابتدا این لینک را بوکمارک کنید. (در IE راست کلیک کنید و add to favorites را انتخاب کنید؛ در فایرفاکس راست کلید کنید و Bookmark This Link را انتخاب کنید.)

۲- سپس اگر آلبوم موسیقی دارید به سایت music.aol.com و اگر فیلم دارید به سایت Netflix بروید و آلبوم یا فیلم مورد نظرتان را جستجو کنید و به صفحه مخصوص آن بروید.

۳- روی بوکمارکتان کلیک کنید. پیغامی می‌آید که صفحه آماده پرینت است. این بوکمارک اطلاعات خاصی نظیر اسم آلبوم، تصویر کاور اصلی، اسم ترکها، زمان هر ترک، تاریخ انتشار آلبوم و … را از صفحه مربوطه جمع می‌کند و برای پرینت کردن قالب‌بندی می‌کند.

۴- دگمه پرینت را بزنید و روی یک صفحه A4 پرینت بگیرید. اطلاعات قالب‌بندی‌شده در محدوده یک CD در وسط کاغذ چاپ می‌شود.

۵- حالا می‌توانید دو کار بکنید: یا قسمت پرینت شده را ببرید و در یک کیف CD بگذارید. یا این که طبق دستورالعمل ویدئوی زیر یک کاور کاغذی شیک برای CDتان درست کنید.

 

منبع

دوست دارید کر بشوید؟

آیا در مترو موسیقی گوش می‌دهید؟ یا وقتی که در خیابان‌های شلوغ پرسه می‌زنید؟ اگر چنین کاری می‌کنید بدانید و آگاه باشید که ممکن است برای این که در محیط‌های پر سر و صدا بتوانید صدای موسیقی دلخواهتان را بشنوید، صدای پخش MP3 Player یا موبایلتان را بالاتر از حد ایمن تنظیم کنید.

حتماً در اطرافتان آدم‌هایی را دیده‌اید که صدای بلند موسیقی ترنس خالتور MP3 Playerهایشان از ۴-۵ متری شنیده می‌شود. آیا واقعاً برای این افراد، موسیقی‌ای که گوش می‌دهند ارزش بالاتری نسبت به قدرت شنوایی‌شان دارد؟

تازگی با اخباری که در مورد احتمال ناشنوایی برای کسانی که با صدای بلند (بیشتر از ۸۹ دسی‌بل) به موسیقی از طریق هدفون گوش می‌دهند، منتشر شده، شاید بایستی در نحوه موسیقی گوش دادنمان تجدید نظر کنیم. بر طبق این گزارش‌ها بیش از ده درصد افراد موسیقی را با صدایی بلندتر از حد مجاز می‌شنوند که می‌تواند پس از ۵ سال استمرار منجر به ناشنوایی کامل شود.

ظاهراً بیشتر MP3 Playerها توانایی تولید صدایی با ماکزیمم شدت ۱۰۰ دسی‌بل را دارند و اگر از هدفون‌هایی شبیه هدفون‌های گوشی‌های سری W سونی‌اریکسون (plug-in earphones) استفاده کنید، این مقدار تا ۱۲۰db هم می‌رسد. من خودم وقتی که در طول روز در سفر هستم موسیقی گوش می‌دهم، شاید اگر دقیق‌تر بخواهم بگویم تنها وقتی که فرصت موسیقی گوش دادن و کتاب خواندن را دارم همین سفرهای با مترو است. ولی شاید با این حساب بهتر باشد که وقتی منتظر توقف پر سر و صدای مترو هستم یا در شلوغی‌های وسط میدان انقلاب، به جای این که صدای موسیقی را تا آخر زیاد کنم، یک مقدار تحمل کنم و گوشی‌ها را برای مدتی از گوشم در بیاورم.

به همین دلیل هم هست که اخطار «کمیته علمی اتحادیه اروپا در خطرات بهداشتی تازه شناخته شده» برای محدود کردن حد ماکزیمم صدای MP3 Playerها چندان هم عجیب نیست. این وسط صنعت موسیقی هم هیچ کمکی نمی‌کند. هر سال شرکت‌های ضبط تلاش می‌کنند که آلبوم‌هایشان را با صدایی بلندتر ضبط کنند. انگار رقابت بر سر صدای بیشتر است. الآن اگر آلبوم‌هایی که منتشر می‌شود (چه در ایران و چه در خارج) را با نمونه‌های مشابه ۱۰ سال پیششان مقایسه کنید متوجه می‌شوید که چقدر صدای مستر شده بلندتر شده است. تازه این را بگذارید در کنار این قضیه که این آلبوم‌ها معمولاً به صورت MP3هایی بی‌کیفیت فشرده می‌شوند و به این ترتیب گوشی‌های عجیب و غریب صداهایی را به گوش ما می‌رسانند که تنها آسیب دیدن گوشهایمان را تضمین می‌کند.

حالا چه فکر می‌کنید؟ آیا همچنان باید عامدانه خودمان را کر کنیم؟

با نگاهی به مطلبی از گاردین

از متالیکا تا حاج منصور؛ موسیقی شکنجه

سه ماه پیش یک دانشجوی دانشگاه اربانای اوهایو در آمریکا به نام اندرو واکتور، به جرم پخش موسیقی رپ با صدای بیش از اندازه بلند از سیستم صوتی ماشینش دستگیر شد. پس از برگزاری جلسه دادگاه، واکتور به جرم سلب آسایش از مردم به ۱۵۰ دلار جریمه محکوم شد.

ولی قاضی یک پیشنهاد دیگر هم برای او داشت. واکتور می‌توانست به جای ۱۵۰ دلار، فقط ۳۵ دلار بدهد ولی ۲۰ ساعت به موسیقی کلاسیک (آثاری از باخ، بتهوون و شوپن) گوش بدهد. ۲۰ ساعت که چیزی نیست؟! کافی است تصور کنید که ۲۰ ساعت تقریباً برابر ۵/۲ روز کاری یا یک تعطیلات آخر هفته است!

حالا حتماً این سؤال برایتان پیش آمده که اندرو واکتور جریمه را پرداخت کرد یا موسیقی را گوش داد؟ ظاهراً او گوش کردن به موسیقی را ترجیح داد… ولی بیشتر از ۱۵ دقیقه دوام نیاورد! البته اندروی ۲۴ ساله کم هم نیاورده و گفته است که علت انصراف او از ادامه‌ی جریمه‌ی موسیقایی‌اش به دلیل این بوده که تمرین بسکتبالش در تیم دانشکده دیر شده بوده است: “من واقعاً وقتش را نداشتم که باهاش سر و کله بزنم. واسه همینم تصمیم گرفتم جریمه نقدی رو بسلفم!”

موسیقی به مثابه یک ابزار شکنجه

در معرض موسیقی با صدای بلند قرار داشتن برای مدت طولانی بیشتر یک نوع شکنجه‌ی ملایم به نظر می‌رسد تا یک مجازات. همین چند وقت پیش بود که معلوم شد نیروهای نظامی امریکا در عراق از نوعی شکنجه موسیقایی هم استفاده می‌کنند. آنها از پخش یک سری آهنگهای خاص نظیر Enter Sandman متالیکا و White America امینم با صدایی گوشخراش و کرکننده به عنوان روشی برای در هم شکستن زندانی‌های عراقی استفاده می‌کردند.

بعد از این قضیه مجله موسیقی Mother Jones هم منتخبی از این نوع آهنگها را تحت عنوان “torture playlist” جمع کرد که می‌توانید در اینجا نگاهی به آن بیندازید.

البته “شکنجه به وسیله‌ی موسیقی” چیز جدیدی نیست. حداقل ما ایرانی‌ها خیلی خوب می‌شناسیمش! کافی است یک بار با کرایه‌های بین شهری (مثلاً تهران-کرج) سفر کرده باشید تا بدانید که تحلیل روح و روان با موسیقی چگونه رخ می‌دهد!

FBI در طول دهه‌ی ۹۰ و ارتش آزادیبخش ایرلند در دهه‌ی ۷۰ نیز روش‌های مشابهی نظیر استفاده از صداهای بلند و نورهای خیره‌کننده در سلول‌های زندانیان را به کار می‌گرفتند. چنین روش‌هایی با نام “شکنجه‌ی سبک” معروف هستند، که در مواقعی که شکنجه‌ی “سنگین” ممنوع است، بسیار به کار می‌آیند.

از بتهوون تا حاج منصور…

البته گذشته از اینها جالب است که قاضی پرونده‌ی اندرو واکتور تصور کرده که او صرفاً به این دلیل که طرفدار موسیقی هیپ‌هاپ هست، علاقه‌ای به موسیقی کلاسیک ندارد. ولی کافی است این ویدئو از Nas با نام I Know I Can که در آن از ملودی فورالیز بتهوون استفاده شده را ببینید تا بفهمید که همه رپرها هم با موسیقی کلاسیک کارد و پنیر نیستند!

حالا تصور کنید اگر قرار بود این اتفاق در ایران بیفتد چه می‌شد؟ شاید این جوان دوبس-دوبسی مخل امنیت اجتماعی که توسط نیروهای سختکوش گشت ارشاد دستگیر شده، به ۲۰ ساعت گوش کردن به نوحه‌های حاج منصور به همراه اعمال شاقه (سینه‌زنی لخت) محکوم می‌شد! احتمالاً او هم پرداخت جریمه  نقدی را ترجیح می‌داد.

ماراتن با طعم موسیقی

من که ورزشکار نیستم، ولی چون ورزشکاران را دوست دارم(!)، شنیده‌ام که گویا خیلی از دوستان ورزشکار علاقه‌مند هستند که موقع ورزش کردن آهنگ گوش بدهند. نتیجه‌ی تحقیقات دکتر کوستاس کاراگئورگیس در دانشگاه برونل لندن هم توضیح واضحاتی داده است که شاید همه ورزشکارها و موسیقی‌دوستان از قبل می‌دانستند: گوش دادن به موسیقی توان فیزیکی افراد را افزایش می‌دهد.

۳۰ شرکت‌کننده‌ی این پژوهش، در حالی روی تردمیل به دویدن می‌پرداختند، که منتخبی از آهنگهای پرتحرک پاپ و راک، شامل آهنگ‌هایی از کویین، رد‌هات‌چیلی‌پپرز و مدونا برایشان پخش می‌شد. از آنها خواسته شده بود که با ریتم این آهنگها، که بر اساس یک سری “اصول علمی” انتخاب شده بودند، بدوند. نتیجه این بود که به طور متوسط ۱۵٪ افزایش توان برای شرکت‌کنندگان ثبت شد. آنها همچنین با اضافه شدن موسیقی، از ایجاد یک احساس “مثبت‌تر” حرف می‌زدند.

مسابقه ماراتن یا کنسرت موسیقی

مسابقه دوی نیمه مارتن لندن با نام  Run To The Beat که دیروز (۵ اکتبر) برگزار شد هم از این پژوهش دکتر کاراگئورگیس استفاده کرده بود و در ۱۷ پایگاه در مسیر مسابقه، گروه‌های موسیقی برای ۱۲,۵۰۰ شرکت‌کننده‌ی مسابقه موسیقی‌های مهیج منتخب او را می‌نواختند.

حالا می‌رسیم به بخش تجاری ماجرا! بالاخره زندگی و تحقیقات این دکتر کاراگئورگیس هم خرج دارد. به همین منظور هم یک آلبوم مخصوص ورزش که به روشی کاملاً علمی گلچین شده است و در طول مسابقه هم توسط آن ۱۷ گروه نواخته شده به فروش می‌رسد تا جیب این بنده‌های خدا هم بی‌پول نماند!

روش علمی انتخاب موسیقی برای ورزش

شما می‌توانید از بین موسیقی‌هایی که دوست دارید آنهایی را که با سرعت ورزشی که می‌کنید هماهنگی دارند انتخاب کنید. مثلاً اگر می‌خواهید ضربان قلبتان را در حین گرم کردن به ۱۱۰ تا در دقیقه برسانید، بهتر است آهنگهایی را انتخاب کنید که سرعتی بین ۸۰ تا ۱۲۰ دارند. آهنگها را به گونه‌ای میکس کنید که افزایش تدریجی تمپوی آهنگ‌ها با افزایش تدریجی ضربان قلبتان هماهنگی داشته باشد.

باید سعی کنید که آهنگی را برای خودتان انتخاب کنید که با سرعت و اندازه قدم‌هایتان متناسب باشد. مثلاً هایله گبرسیلاسی دونده مشهور کنیایی، معروف است به این که با ریتم آهنگ پاپ ریتمیک Scatman می‌دود و رکورد می‌زند.

همیشه به خاطر داشته باشید که آخرین آهنگ در این منتخب باید محبوب‌ترین آهنگ ریتمیک شما باشد؛ همان آهنگی که به سختی می‌توانید از ذهنتان بیرون کنید.

نرم‌افزاری هم با عنوان Repacer وجود دارد که با کمک آن می‌توانید تمپوی آهنگ‌های مورد علاقه‌تان آنها را تغییر دهید و آنها را به آهنگهایی مطلوب برای سلکشن ورزشی‌تان تبدیل کنید.

***

توضیح عکس: جدای از موسیقی حقیقتاً داشتن یک همراه و “پایه”‌ی خوب برای ورزش کردن خیلی به آدم انگیزه می‌دهد. باور کنید که اگر من هم این یکی از این پایه‌هایی را که در عکس می‌بینید داشتم هر روز ۱ ساعت ورزش می‌کردم! البته به منظور دفع بلاهای احتمالی ناشی از این حرف، لازم می‌دانم تأکید کنم که منظورم بیشتر آن پخش صوت روی بازوی این خانم است، و لا غیر!