يه بشقاب اسپاگتی: سلیقه‌ی موسیقایی شما نشانگر شخصیت شماست!

بسیار به این موضوع فکر کرده‌ام که سلیقه‌ی موسیقایی هر کس چه ارتباطی می‌تواند با شخصیت و تفکر او داشته باشد. آیا می‌توان ارتباطی منطقی بین شخصیت هر فرد با نوع موسیقی‌ای که گوش می‌دهد برقرار کرد یا نه؟ آیا برایتان پیش نیامده که بر اساس سی‌دی سلکشنی که دوستتان درست کرده یا آهنگ‌هایی که بر روی MP3Player یا iPodش دارد، در مورد شخصیت او قضاوت کنید؟

دیروز به مطلبی از سایت روزنامه‌ی استرالیایی The Age برخوردم که جرقه‌ی اولیه‌ی این پست را زد. این روزنامه به نقل از مجله‌ی Australasian Psychiatry نوشته که تحقیقات نشان داده است سلیقه‌ی موسیقایی نوجوانان می‌تواند در تشخیص بیماری‌های روانی به پزشکان کمک کند. البته این بدان معنی نیست که نوع موسیقی‌ای که گوش می‌دهید می‌تواند مثلاً باعث گرایش شما به خودکشی شود، بلکه کسانی که در معرض خودکشی قرار دارند ممکن است به موسیقی‌های خاصی گوش بدهند.

بر طبق این تحقیق نوجوانانی که به موسیقی پاپ گوش می‌دهند به احتمال زیاد با جنسیت خود درگیر هستند، آنهایی که رپ و هوی متال گوش می‌دهند، ممکن است ســـــــکـــــــــــس نامطمئن و رانندگی در حال مستی داشته باشند، و شنوندگان موسیقی جز معمولاً تنها و جدا از اجتماع هستند.

تحقیقی گسترده‌تر

پژوهشی که در سال ۲۰۰۳ بر روی ۳۵۰۰ نفر از سوی دانشگاه تگزاس صورت گرفت و در Personality and Psychology Journal جاپ شد، شاید کامل‌ترین تحقیق در این زمینه تا به امروز محسوب شود. طبق این پژوهش ترجیح (یا سلیقه‌ی) موسیقایی افراد به چهار گروه تقسیم می‌شود:

۱- تفکربرانگیز و پیچیده ۲- تند و سرکش ۳- شاد و ساده ۴- ریتمیک و پرجنب‌و‌جوش

این طبقه‌بندی بر حسب پیچیدگی، احساس و انرژی موجود در هر سبک موسیقی انجام شده و هر دسته شامل سبک‌های مختلفی می‌شود که می‌توانید در شکل زیر ببینید:

محققین معتقدند که هر یک از این دسته‌ها ارتباط تنگاتنگی با ویژگی‌های شخصیتی هر فرد دارند؛

افراد علاقه‌مند به موسیقی تفکربرانگیز و پیچیده تمایل دارند تجربه‌های جدیدی را کسب کنند، باهوشند، از نظر سیاسی گرایش لیبرال دارند و کمتر به ورزش می‌پردازند.

افراد دوستدار موسیقی سرکش و تند مثل گروه قبلی تمایل به تجربه‌های جدید دارند و خود را باهوش می‌دانند، اما در عین حال کنجکاوند، از خطر کردن لذت می‌برند و ورزشکارتر هستند.

افراد علاقه‌مند به موسیقی‌های شاد و ساده (مثل پاپ)، افرادی شاد، خوش‌مشرب، قابل اطمینان و علاقه‌مند به کمک به دیگران هستند، خود را از نظر بدنی جذاب می‌یابند و زندگی معمولی و عرفی دارند.

افرادی که موسیقی‌های ریتمیک و پرجنب‌و‌جوش (مثل موسیقی‌های رقص) را دوست دارند، افرادی پرحرف، پرانرژی و بخشنده هستند و از محافظه‌کاری هم پرهیز دارند.

در مجموع هم افرادی که موسیقی باکلام را ترجیح می‌دهند برونگراتر از افراد علاقه‌مند به موسیقی بدون کلام هستند.

به تازگی سایت outofservice.com یک تست شخصیتی بر اساس همین دسته‌بندی ارائه کرده که در نوع خودش قابل توجه است:

ایرانیزیشن

انجام دادن یک پژوهش صحیح و اصولی در ایران، با توجه به فرهنگ ایرانی ممکن است به نتایج متفاوتی منجر شود. چرا که طبقه‌بندی‌های فوق تا حدودی در مورد مخاطبان ایرانی به هم می‌ریزد.

یکی از عوامل تأثیرگذار روی ذائقه‌ی موسیقایی هر فرد فرهنگی است که در آن رشد و نمو می‌کند و نیز موسیقی‌هایی که از زمان کودکی شنیده و در دسترسش بوده است. سلیقه‌های موسیقایی در ایران به دلیل محدود بودن تولید و پخش سبک‌های مختلف موسیقی بسیار محدود است. شاید فقط به تازگی و با ظهور اینترنت و موسیقی دیجیتال تغییراتی در ذائقه‌ی موسیقایی ایرانیان ایجاد شده باشد، وگرنه رسانه‌های گروهی ایرانی (چه دولتی و چه غیردولتی) به جز چند سبک مشخص (سنتی، پاپ و به ندرت راک) سفره‌ی موسیقایی حقیری را برای شنونده‌ی ایرانی می‌گسترند.

بدین ترتیب بزرگترین ذائقه‌ی موسیقی ایرانیان را موسیقی پاپ و پس از آن موسیقی سنتی تشکیل می‌دهد. موسیقی رقص هم به معنای واقعی کلمه در فرهنگ موسیقی ایرانیان وجود ندارد و نمونه‌های آن را که در مجالس عروسی می‌شنویم، زیرمجموعه‌ی موسیقی پاپ (از نوع شش هشتی) به شمار می‌آورند. از طرفی مخاطبان موسیقی سنتی ایرانی ویژگی‌هایی متفاوت با شنوندگان موسیقی کلاسیک، جز و بلوز در غرب دارند. شاید محافظه‌کاری، عقل‌مداری و درون‌گرایی از ویژگی‌های بارز شنوندگان موسیقی سنتی ایرانی باشد.

موسیقی دیجیتال

اگر تا چند سال پیش باید به انبوهی از نوارها و سی‌دی‌های یک فرد دسترسی می‌داشتید تا بتوانید در مورد ذائقه‌ی موسیقایی و شخصیتش قضاوت کنید، امروزه به لطف گسترش موسیقی دیجیتال به راحتی با چک کردن کتابخانه (library) موسیقی او در نرم‌افزارهایی مثل iTune یا Media Player و یا دستگاه iPodش می‌توانید به تحلیل شخصیتی او دست بزنید. شاید درز کردن پلی‌لیست آهنگ‌های محبوب یک فرد مشهور چندان هم خوشایند او نباشد و آن را به نوعی نقض حریم خصوصی به حساب آورد.

به عنوان مثال روزنامه‌ی نیویورک‌تایمز گزارش داده است که iPod جرج بوش پر است از موسیقی‌های کانتری هنرمندانی چون جرج جونز و آلن جکسون. البته چند موسیقی راک از ون‌موریسون و پاپ از جانی میچل هم دیده می‌شود. بدین ترتیب می‌توان او را انسانی برونگرا و آرام دانست که خیلی علاقه‌مند به تجربیات جدید نیست، و اعتقاد چندان قوی‌ای هم به لیبرالیسم سیاسی ندارد.

-------

از این لینک‌ها کمک گرفتم: